İki Savaş Arası Dönemde İtalya'ya Karşı Balkanlar'da Bir Dengeleme Politikası Denemesi

Abstract

Bu çalışma Stephen Walt'ın tehdit dengesi teorisini kullanarak iki savaş arası dönemdeki antirevizyonist Balkan devletlerinin yani Yunanistan, Romanya, Türkiye ve Yugoslavya'nın İtalya'yı dengeleme çabalarını incelemektedir. Roma'nın faşist dönemde çok daha agresif ve göz korkutucu hale gelen, saldırgan yetenekler ve niyetler ile desteklenmiş ekonomik ve askeri üstünlüğü ve coğrafi yakınlığı statükocu Balkan güçlerinin İtalyan tehdidini bertaraf etmek için yollar aramalarına neden olmuştur. 1934 yılında vücut bulan Balkan Antantı anti-revizyonist Balkan devletlerinin bu amacı gerçekleştirmekteki en temel aracı olmuştur. Ancak organizasyon, bazı üyelerin bir büyük devletin saldırısı halinde paktın sınırlarını güvence altına alacağına dair inançlarını kaybetmeleri, yetersiz maddi kapasite ve hükümet değişiklikleri nedeniyle beklentilerin gerisinde kalmıştır.

This study examines the balancing efforts of the anti-revisionist Balkan states, namely Greece, Romania, Turkey and Yugoslavia against Italy in the interwar period through utilization of Stephen Walt's balance of threat theory. Rome's economic and military superiority, her geographical proximity buttressed by her offensive capabilities and offensive intentions which became much more aggressive and intimidating during the Fascist era led the status quo Balkan powers to seek ways to parry the Italian threat. The Balkan Entente that came into existence in 1934 became the main instrument of the anti-revisionist Balkan countries for the realization of this endeavor. However, the organization fell short of expectations due to the loss of conviction of some members that it would secure their borders in the event of an attack by a great power, insufficient material capabilities and governmental changes.